طی سالیان اخیر تعداد دانشکده های دندانپزشکی و لذا تعداد دانشجویان دندانپزشکی و دندانپزشکان در کشور عزیزمان بسیار زیاد شده است بطوریکه هم اکنون حدود 40 دانشکده دندانپزشکی و حدود 25 هزار دندانپزشک در ایران وجود دارد و این بسیار خوب است.
سازمان جهانی بهداشت اعلام نموده که در همه جوامع به ازای هر ده هزار نفر یک دندانپزشک باید وجود داشته باشد و جامعه امروز ما از این حد نصاب جلوتر است و شاید به ازای هر پنج هزار نفر یک دندانپزشک داریم.


اما با این وجود، وضعیت سلامت دندانهای کودکان ایرانی از آنچه که سازمان جهانی بهداشت در نظر گرفته، عقب تر و پایین تر است به عبارتی آمار پوسیدگی دندانها بالا است علت چیست؟
به نظر می رسد رویکرد دندانپزشکان فارغ التحصیل به جای اینکه بیشتر بر پیشگیری از بروز پوسیدگی باشد بر عکس بیشتر بر درمان پوسیدگی ها می باشد. به عبارت دیگر اصل مهم "پیشگیری بهتر از درمان است" در عرضه دندانپزشکی بسیار کمرنگ شده است.
تغییر نگرش دندانپزشکان و دانشجویان دندانپزشکی و وادار نمودن آنها به پرداختن به امر مهم پیشگیری و نیز کاهش تربیت و آموزش دندانپزشک و به جای آن آموزش و تربیت نیروهای حد واسط مانند کاردانهای بهداشت دهان که صرفاً به کار پیشگیری و کنترل پوسیدگی های دندانها بپردازند، می توانند راهکارهای مناسبی باشند.البته توزیع دندانپزشکان در سطح شهرها و روستاهای کشور هم باید درست و عادلانه باشد.